Jerzy Bułanow (ros. Юрий Буланов) urodził 16 lub 29 kwietnia 1903 roku w Moskwie. Wtedy w Imperium Rosyjskim rządziła rodzina Romanowów. Tam też po raz pierwszy zetknął się z piłką, trenował w moskiewskich zespołach MKŁS Moskwa i Nazdar Moskwa. Gdy do władzy doszli bolszewicy wraz z rodziną uchodził na zachód. W końcu trafił do Warszawy. Początkowo związał się ze stołeczną Koroną. Po 3 latach trafił na Konwiktorską. Barwy Polonii reprezentował do 1937 roku.
W zespole „Czarnych Koszul” grał wraz z braćmi (Borysem i Wiktorem), którzy jednak nie mogą poszczycić się taką karierą jak Jerzy. Jako zawodnik Polonii zdobył wicemistrzostwo Polski w 1926 roku. Bułanow dzięki świetnym występom w mistrzostwach Polski dostał powołanie do kadry narodowej… Polski. Debiutował w 1922 w meczu z Rumunią, jednak dopiero sześć lat później na stałe wywalczył sobie miejsce w kadrze. Łącznie w biało-czerwonych barwach do 1935 rozegrał 22 oficjalne spotkania, wielokrotnie pełniąc funkcję kapitana.
W barwach Polonii zaliczył 180 meczów, w których zdobył 10 goli. Po zakończeniu kariery prowadził Polonię (1935-38), Olszynkę Grochowską, PWATT Warszawa i Ursus. Swoją historię opowiedział w autobiografii pt. „11 Czarnych Koszul – moje wspomnienia”, którą po latach zebrał i wydał dr Robert Gawkowski.
Pod koniec II wojny światowej razem z rodziną przedostał się do Włoch, kilka lat później zamieszkał w Argentynie.
17 kolejka
16 kolejka
