Kiedyś musi być ten słabszy dzień.

Trochę mnie nasi pupile dziś wystraszyli. Murarz, ups, przepraszam, Amator Maszewo przyjechał do nas z mocnym postanowieniem gry zmasowana obroną i swój plan zrealizował bez mała perfekcyjnie. A nas najwyraźniej dotknął dziś ten słabszy dzień, który przytrafia się nawet najlepszym, typu Real czy Barcelona (właśnie jednym okiem popatruję na mającą dziś doła Valencię). Ale po kolei. 

W meczu z naszymi gośćmi byliśmy wykładanym faworytem. Oni jeszcze w tym sezonie nie wygrali, gdy tymczasem my w ostatnich dwóch meczach wręcz rozjechaliśmy Skórzec, a następnie będącą w ścisłej szpicy drużynę z Ciechanowa na wyjeździe. No to przyszliśmy na stadion z mocnym przekonaniem oglądania błyskotliwej gry i wysokiego zwycięstwa. I tak to się zaczęło. Falowe ataki, przeprowadzane obydwoma skrzydłami, a także środkiem pola dużą ilością zawodników, siały popłoch w szeregach graczy Amatora, broniących się rozpaczliwie w 7-8, a chwilami nawet 9. Ich bramkarz prezentował się przy tym dobrze i wyłapywał lub odbijał wszystko co leciało w jego stronę. Długo jednak nie wytrzymali, bo tylko do 12 minuty, kiedy to Michał Strzałkowski dostał podanie, nawinął dwóch obrońców i strzelił w róg obok rozpaczliwie interweniującego goalkeepera gości. Napór trwał dalej, ale Maszewiacy czając się za podwójną gardą twardo się bronili. Na naszej połowie pojawili się chyba ze dwa razy i to tylko dzięki wykopom „byle dalej”, jak to się ładnie, po hokejowemu określa, na uwolnienie. Do przerwy nic nie wpadło, ale wiara w worek bramek w drugiej połowie pozostała na trybunach.

A tu figa! Po przerwie zobaczyliśmy naszą drużynę grającą jakoś inaczej. Przez 20 minut nie dostrzegliśmy w gronie wspólnie obserwujących mecz ani jednej składnej akcji skrzydłami. Dominowały długie próby dryblingu środkiem pola, z wyraźną niechęcią do próbowania strzałów z daleka. Wreszcie mój osobisty ulubieniec, Nazar Litun, przypomniał sobie że świetnie mu się biega i centruje z lewego skrzydła, ale na dobrą sprawę nie miał do kogo grać. Nasza gwiazda, Jacek Kosmalski, nie dostawał podań, więc zaczął się samemu cofać po piłkę i chwilami było tak, że skrzydłowy wyprzedzał swoich partnerów o 10 metrów, co powodował brak sensu we wrzutkach w pole karne. Chłopaki zaczęli sprawiać wrażenie, że chcą mecz dograć jak najmniejszym wydatkiem sił, co w kontekście zbliżającego się wyjazdu do Ostrołęki na mecz z Koroną, mogło być nawet zrozumiałe.

A później pokazał się sędzia prowadzący to spotkanie. Rozumiem, że nie można wymagać od arbitrów gwiżdżących w IV lidze ekstraklasowego poziomu i należy wybaczać błędy, ale przy ewidentnym faulu na naszym graczu (sorry, w ferworze nie zapamiętałem na kim) miniętego już bramkarza gości wyraźnie się, delikatnie mówiąc nie popisał. Mimo, że był raczej blisko zdarzenia nie dostrzegł faulu, który poza nim zauważyli bez trudu chyba wszyscy na stadionie. Zachował się dziwnie, bo skoro nie było faulu, to znaczy, że była symulka – a za to powinien dać naszemu żółtą kartkę. Gwizdy i dosyć liczne urągania na trybunach chyba go zdetonowały, bo w ciągu kilku kolejnych minut sypnął się jeszcze kilka razy – uczciwie, także i na naszą korzyść. No ale cóż, oczywiście wybaczamy, choć gdyby kolejne minuty zmieniły wynik, to już by było o to trudniej.

Bo zrobiło się raczej dziwnie. Trener gości wprowadził na boisko nowego napastnika, a drużyna Amatora, widząc, że nie taki diabeł (czyli my) straszny, śmiało ruszyła do przodu. I w końcówce oraz doliczonym czasie byliśmy świadkami „obrony Częstochowy” po naszej stronie. Mogłoby się to źle skończyć gdyby nie wirtuozerska obrona Michała Dudka, który z nieprawdopodobnym refleksem odbił nogą piłkę nieuchronnie zmierzającą do siatki.

Końcowy gwizdek przyjęliśmy w tej sytuacji raczej ze sporą ulgą. Trzy punkty są, a to w tej sytuacji najważniejsze. No i marsz w górę tabeli – już na czwarte miejsce. Do trzeciego, pokonanego już, Ciechanowa pozostał malutki punkcik, do Mławianki 5, a lidera z Wyszkowa 6, a przecież mamy jeszcze zaległy mecz…. tyle, że z liderującym Bugiem i to na ich terenie. Nie można jednak wykluczyć, że dzisiejszy mecz był swoistym wypadkiem przy pracy, a przeciwko silniejszym przeciwnikom drużynie będzie się łatwiej skoncentrować. A może było to oszczędzanie sił na środę i starcie w Ostrołęce z Koroną? Niebawem się przekonamy.

Tak, czy inaczej, zbyt wielu laurek za dzisiejszy mecz nie będzie. Osobiście wyróżniam trzech zawodników – strzelca bramki po pięknym zagraniu, harującego skrzydłowego, dodatkowo popisującego się znakomitymi dośrodkowaniami z gry i rzutów rożnych, no i bramkarza, za ten akrobatyczny wyczyn. Z nazwisk wymieniłem ich już wcześniej.

Myślę, że goście, mimo przegranej, mogą być dziś zadowoleni, zarówno ze swojej gry , jak i wyniku, bo stawiali nam mocny opór i nie dość, że nie dali się stłamsić, to jeszcze napędzili nam trochę strachu. Otrzymali za to mocną porcję braw po meczu, a sami zrewanżowali się nam także gorącymi oklaskami. A to ważne, bo nadal musimy budować swoją swoistą renomę, coraz wyraźniej szeroko dostrzeganą jakość zachowań naszych fanów. I tu mały zgrzyt – zupełnie niepotrzebna przyśpiewka o drużynie z Powiśla. Koledzy, a co nas oni obchodzą?! Nie chcemy mieć z nimi nic wspólnego, przez najbliższych kilka lat raczej przeciwko sobie nie pogramy. Niech to oni będą tymi oszołomami, którzy zamiast śledzić poczynania własnej drużyny, zdecydowanie bardziej „pasjonują się” naszą grą, wynikami, ilością publiczności na stadionie, pozyskiwanymi sponsorami i czym tam jeszcze. Czy my musimy równać do ich poziomu?! Sami sobie odpowiedzmy na to pytanie.

Mam jeszcze jedną uwagę – oprawa bardzo ładnie się prezentowała, co zaobserwowałem na dostępnych już zdjęciach, ale nasze chłopaki na trybunach nie są w stanie pojąć, że stadion musi być później, po meczu, sprzątnięty (przecież nie za darmo!) i masowo darli i rozrzucali kolorowe kartki gdzie się tylko dało. I na nic nie zdały się apele prowadzącego doping Kurczaka, żeby przestać to robić. A przecież wszystko kosztuje i nie zniszczone kartki łatwiej by było zebrać, a nawet jeszcze jakoś wykorzystać przy kolejnych oprawa. Myślcie! To naprawdę nie boli!

Teraz czekamy na kolejny mecz i nadrobienie tej zaległości z Bugiem. Jeśli te mecze wygramy, to będziemy już prawie na topie, a o to przecież chodzi w tej całej zabawie. Więc doping i trzymamy za naszych chłopców kciuki!