Nie będzie wujka z Ameryki. Wszystkie ręce na pokład?

Wczoraj w „Czarnej Koszuli” odbyło się spotkanie kibiców z prezesem Piotrem (nie Peterem, jak mogliśmy wnioskować z Twittera, ani Pjoterem – jak ostatnio modnie się pisze w memach o naszych rodakach) Kalubą. Szef stanął przed dość ciekawym zadaniem (lub jak sam powiedział wyzwaniem) i zrobił zdecydowanie bardzo miłe PR-owe wrażenie. 

Wygadany i elokwentny nie krył się z sytuacją klubu i nie stronił od odpowiedzi na trudne pytania zatroskanych zgromadzonych. W trakcie spotkania prosił o nie tłitowanie przekazu, ani o to by sprawozdanie nie dotarło do szerszej publiki. Miało pozostać między nami.

Budowanie napięcia na spalonej polonijnej ziemi jednak nikomu nigdy nie służyło. Polonię odbieram jako ewidentny szkic naszego ówczesnego społeczeństwa (obraz ten mogę porównać do pozytywistycznego Powiśla odmalowanego tak dokładnie w „Lalce” Bolesława Prusa). Poloniści jak i Polacy, są zdecydowanie najmocniejsi w momentach kryzysowych. Skłócone, już mitycznie, środowisko „Czarnych Koszul” zawsze potrafiło porzucić animozje w trosce o dobro idei, którą jest warszawska Polonia.

Ten moment ewidentnie znów nastał. Klub wyniszczony konfliktami przegrał w iście bajeczny sposób batalię o II ligę. Po spadku dzięki oszczędnej polityce Janusza Kopcia udało się nie zwiększyć długu pozostawionego po erze Jerzego Engela. Kopeć jako gospodarz, niestety bez dopływu gotówki pozbawiony został szans na realną walkę z rozpędzonym Widzewem Łódź.

Po wybitnym strzelcu niższych lig pozostało coś bardzo ważnego. Dzięki temu przekonać do współpracy udało się Krzysztofa Chrobaka – trenera, którego nie da się nie lubić. Chrobak szybko zabrał się do pracy i przekonania zniszczonych mentalnie graczy, że piłka nożna to fajny sport. Zespół po niefartownej jesieni (seria parszywych remisów) zaczął prezentować miły dla oka futbol, przy którym przynajmniej się nie przysypia.

Wzmocniony zimą bajecznie skutecznym Krystianem Pieczarą zespół powoli odzyskuje swój wartościowy charakter i buduje podwaliny do zajęcia najbardziej prestiżowego z miejsc, wśród zespołów walczących o utrzymanie, a może… choć w to nie dowierzam… sprawienia niespodzianki. Polonii zawsze lepiej szło gdy było źle. Pytanie tylko czy znajdą się chętni do tego, żeby zabierać Widzewowi punkty. My na razie możemy tylko gonić peleton…

W tym miejscu mogę wyjaśnić kwestię mojego pojmowania celów Polonii na ten sezon oraz dlaczego walka o każde inne miejsce niż pierwsze jest walką o utrzymanie. Argument jest prosty. Awansuje tylko jeden zespół. Spadają trzy (lub więcej). W tym układzie zastanówmy się jaką różnicę robi nam to, czy zakończymy sezon na trzecim, piątym czy dziesiątym miejscu? Samopoczucie? Prestiż? Tu nie ma kasy za miejsce. Nie ma żadnych bonusów. Powiecie, że łatwiej będzie gadać ze sponsorami. Szerzej napiszę o tym niżej, ale czwarty poziom rozgrywkowy… hmm… tiaaa…

Dla mnie najważniejsze jest by Chrobak zbudował zespół na przyszły sezon i powalczył o II ligę… tyle. Skoro w tym roku piłkarze nie spinają się na awans, to zróbmy wszystko by w przyszłym nikt nam go nie sprzątnął sprzed nosa.

Problemem jest jednak to, że nie wiadomo czy my dojedziemy do końca. Z natury, mimo pesymistycznych wstawek jestem optymistą, więc powiem: – Dojedziemy. Polonia jest zbyt atrakcyjna i tak łatwo nie zginie. Kasa zawsze się znajdzie. A jaki pomysł ma na tę chwilę Kaluba? Po budowie wybujałego, ociekającego bogactwem projektu Polonia przez prezesa Engela, nadal jesteśmy na etapie rewitalizacji klubu.

Program Kaluby czytam jako kontynuację działań Kopcia, czyli zmniejszanie wydatków i aktywizację środowiska. Oszczędności słusznie należy szukać w wydatkach stadionowych, które są horrendalne. Jaki bowiem normalny samorząd w Polsce, poza tym warszawskim z pełną świadomością zarzyna ponad stuletnią tradycję takimi stawkami za obiekt. 15 000 zł za obiekt, to rozbój w biały dzień!

Skoro Miasto Stołeczne Warszawa nie chce partycypować w budżecie swojej najstarszej futbolowej córy, to niech nie przeszkadza. Echem odbija się w kraju informacja, że zarabia się na tragedii Polonii. Po cichu liczymy jednak na rozumność stołecznego magistratu i zastosowanie sprawiedliwszych stawek za ten mocno już wysłużony obiekt.

Frekwencja na obecny moment musi być naszą mocną stroną. Jest ona zdecydowanie czynnikiem, który pomoże pomóc Polonii. Krótkofalowo chodzi oczywiście o budżet – grosz do grosza i mamy szansę, żeby klub przetrwał, zaś długofalowo zamknie usta sceptykom, którzy powątpiewają w sens modernizacji tego obiektu.

Wracamy poniekąd do quasi modelu socios. Z tą różnicą, że obecnie jest to trochę wymuszone. Pamiętajmy jednak, że stojąc nad przepaścią trzeba szukać jakiegokolwiek ratunku. Boli mnie ten moment, bo wyciąganie ręki do kibiców uważam za słabe, ale dla dobra Polonii i ja muszę odpuścić. Borussię Dortmund czy Glasgow Rangers w momentach kryzysowych ratowali fani i pokazali potencjał środowiska.

Otoczeni przez wrogów i ludzi nieprzychylnych musimy zdać sobie sprawę, że na placu boju zostaliśmy sami. Posiłki mogą się pojawić tylko w momencie gdy neutralne do nas otoczenie zda sobie sprawę, że my nie odpuścimy i jesteśmy silni. Oczekując od innych ludzi musimy zadać sobie magiczne pytanie, czego oni oczekują od nas. W tym biznesowym ujęciu jesteśmy ważną kartą przetargową. Klub może się rozwinąć tylko dzięki naszemu zaangażowaniu. Sponsor przyjdzie gdy zobaczy potencjał i ten fajny klimat, który stworzyliśmy już za czasów Krokodyla, a następnie po świńskiej degradacji. Czy ten efekt można osiągnąć jeszcze raz? Odpowiedź na to pytanie musi zadać sobie każdy z nas.

Najskuteczniejszy polonijny marketing opierał się zawsze o ludzi, tych szarych prostych sympatyków. – Stary idziesz na mecz? – Idę, a idzie Miecio? – Nie wiem, ale jak zadzwonisz do niego, to pójdzie… Taki wariant znamy wszyscy? Bez ryzyka nie ma wyników. To nasza pasja. Jeśli sami o nią nie zawalczymy, to prezes Kaluba, polonista… z Bydgoszczy, sam nas nie zbawi. Może mieć mega pomysły, ale na końcu i tak jesteśmy my… fani. Na realizację pomysłów absolwenta szkoły Realu Madryt sądzę, że jeszcze poczekamy. Na razie ważne by była przestrzeń do działania.

Rozmowy sponsorskie się toczą. Na ich finalizację trzeba czasu. Przetrwanie Polonii prezes widzi w nas – w mistycznym zakupie karnetów i gremialnym przychodzeniu na stadion. Czy nie warto odrzucić animozje? Można je raczej na chwilę schować. Lepiej wyjąć z szafy szalik, zapakować żonę i dzieciaki, a następnie skierować swoje kroki na K6. A co dalej? Rzecz jasna przypomnieć światu polonijny klimat z IV ligi. Fantastyczny i fanatyczny doping, czarnych kulturalnych (sąsiadkę pozdrówmy okazyjnie na Świcie lub Sulejówku – ale nie pierwsi – oni w końcu to nie nasz poziom), szacunek dla rywali – czyli to co zaprowadziło piłkarskich turystów na nasz stadion i powodowało zainteresowanie mediów i pozytywny oddźwięk.

Przychodzimy tu, bo tego co jest na Polonii w Polsce już nie ma. Ten klimat jest nasz… Otwórzmy się na innych i zaprośmy do współpracy. Bogaty wujek z Ameryki już tu nie trafi. Jeden już był… To czy Wasze pociechy będą za kilka lat cieszyły się tak jak Wy zależy już tylko od nas.