Niby miło i fajnie. Szkoda, że z minimalizmem…

W sumie nie mam jakiegoś dobrego pomysłu na ten lead. Napisanie jakichś górnolotnych słów na temat kolejnego kroku do powrotu na szczyt urastałoby do banału. Z drugiej strony po blisko rocznej nieobecności na stadionie czuję lekkie rozczarowanie zastanym stanem. Niemniej jednak zaznaczam – bardzo się cieszę z awansu i tego, że mogłem z czystą głową wrócić na K6.

Ostatni czas był dla mnie dość trudny z uwagi na stresy i realizację dużych planów zawodowych. Gdy już pozamykałem w większości te tematy, mogłem spokojnie wybrać się na mecz. Były oczywiście obawy. Polonia to dość specyficzny klub, który potrafi zaskoczyć… niestety częściej zaskakuje negatywnie.

Przed piłkarzami była duża presja. Brak wywalczenia awansu na własnym boisku byłby rozczarowujący nie tylko dla pionu sportowego, ale i dla fanów „Czarnych Koszul”. Trochę in minus był przed meczem stan kadry, tj. brak istotnego w środku pola Piotra Marcińca i chimerycznego Marcina Kluski. Ten pierwszy dawał wszakże potrzebny spokój, a drugi iskierkę szaleństwa. Jego uroda jest bowiem taka, że może grać piach i być niewidoczny, ale zawsze wstawi nogę tak, że golkiperzy rywali mają nie lada problemy. Można było mieć pewne obawy. Olimpia lubi grać na wyjazdach, a my u siebie… zaskoczyliśmy z Zagłębiem II Lubin…

Polonia na szczęście szukała okazji i je znalazła. Dobra gra w środku pola: Mateusza Michalskiego i powracającego po odstawieniu na półkę Łukasza Piątka dała pierwszą bramkę Pawła Tomczyka. Warto dodać, że Michalski poza asystą przy bramce Tomczyka sam odnotował trafienie, które jak się finalnie okazało, było zamykającym wynik.

Niestety fajna i dynamiczna pierwsza połowa nie miała swojego ciągu dalszego w drugich 45 minutach. Polonia zmieniła swoją taktykę – czaiła się na atakujących rywali z Elbląga i szukała kontr, co w moich oczach trochę zabiło to spotkanie. Nie twierdzę, że to zła taktyka, bo bronić się mądrze też trzeba umieć, ale ta jedna bramka w II połowie byłaby fajniejszym bodźcem choćby dla fanów z „Kamyka”, którzy do samego końca czekali z oprawą z okazji promocji. Jak w końcu wiadomo, wynik 2:0 to najbardziej niebezpieczny rezultat jaki może „ciążyć” na polskim zespole…

Piłkarsko można więc odetchnąć. Mimo miażdżącej liczby ohów i ahów jestem w mniejszości, która uważa, że trener Rafał Smalec i spółka wyśrubowali z tego zespołu 200% normy. W skali jesieni i częściowo wiosny dużo nie wskazywało, że możemy tak szybko zapewnić sobie awans i to z pierwszego miejsca. Bardziej prawdopodobne były dla mnie starania o tę nieszczęsną pozycję barażową. Na całe szczęście przewartościowanie transferowe Kotwicy i spora zadyszka KKS-u Kalisz, słabsza forma Motoru Lublin, Wisły Puławy, czy choćby Raduni Stężyca dały nam sposobność do budowania swojej wysokiej pozycji. Długo odrabialiśmy stratę do miejsc 1-2, ale się udało! Jak słusznie zauważył Muchomor – Polonii o awans gra się dużo lepiej, gdy muszą gonić rywali:

A recepta na sukces wydaje się być prosta – trzeba jesienią wypracować dobrą stratę do lidera. W szczytowym momencie w sezonie 2013/2014 wynosiła 5 pkt., 2015/2016 – 10 pkt, 2021/2022 – 8 pkt, 2022/2023 – 10 pkt.

— muchomor (@muchomorzasty) May 20, 2023

Większość sezonu 2022/23 widziałem na WP Pilocie / TVP Sport. Z poziomu kanapy brakowało mi tego luzu, który widziałem kilka lat temu u Radomiaka, gdy awansował do II ligi, ale nie psując wrażeń piłkarskich, powiem, że liczę, że z tą promocją do I ligi zespół zniweluje kolejne bolączki i będzie coraz lepszy (w końcu gole przeciwko nam w ostatnich minutach udało się wyeliminować)! Na dywagacje transferowe przyjdzie jeszcze czas, a więc trochę o trybunach, atmosferze i powrocie na sektor kibicowskich pikników…

Sektor C pozbawiony ultrasów i młyna bawił się dość dobrze, starając się pomagać w dopingu wspomnianej grupie, która tamtego wieczoru dawała z siebie wszystko na „Kamiennej”. Miło było znów uczestniczyć w dopingu na dwie strony i przede wszystkim widzieć prawie pełny „Kamyk”, który w bardzo dobry sposób wspierał głównych aktorów widowiska. Bardzo brakowało mi tego. Przed monitorem nie da się tego wszystkiego złapać i wczuć się właściwie w atmosferę widowiska.

Sama w sobie feta, a właściwie euforia była standardowo czymś fajnym. Kto nie uraczył takich emocji z poziomu trybun, nie wie, jak smakuje sukces w piłce. Mnie trochę zabrakło tego, co mieliśmy po awansie w 2016 r. Tej możliwości wbiegnięcia na murawę, cieszenia się z piłkarzami i kibicami. Podobnie było w sumie, gdy świętowaliśmy awans z zespołem Piotra Dziewickiego z IV do III ligi. Czuło się wspólnotę, a takie przeżywanie radości jest dużo przyjemniejsze! Bariera wzniesiona od czasów Grégoire’a Nitota mniej magicznie wpływa na moją radość. Mimo przeżywania awansu ze znajomymi w sobotę, chwila wyściskania Igora Gołaszewskiego na murawie czy przybicia „piątek” z piłkarzami, działała mocniej na wyobraźnię.

Wrócę do rozróżnienia, które zrobiłem na początku poprzedniego akapitu. Trochę boli mnie ten minimalizm klubu w kwestii tak budującej społeczność jak awans. W tym roku miałem wrażenie, jakbym bawił się dużo mniej niż po sukcesie z Legionovią. To odczucie jak się okazuje nie jest odosobnione. Kilka osób, z którymi miałem okazję dziś porozmawiać, ma podobnie. Trochę zaskakujące z uwagi na fakt, że tego awansu nikt nie zapowiadał przed sezonem, a szansa na niego (w postaci promocji bezpośredniej) pojawiła się w trakcie rundy wiosennej. Ludzie czekali w napięciu do końca, a gdy już się udało… było jakby zwyczajnie – tak jakbyśmy ograli rywala w 10. czy 15. kolejce.

Celebracja ograniczyła się znów do przygotowanych przez kibiców tradycji… O oprawie już wspominałem. Mieliśmy także kąpiel w fontannie i fajerwerki. Trochę mało! Nie jest to zarzut do fanów, a do klubu !!! Nie było podrzucania trenera Smalca (trochę dziwne!) ani strzelców bramek dających nam bezpośredni bilet do I ligi. Rok temu do góry latał Wojciech Fadecki. W tym roku piłkarze zatańczyli dla Głównej w rytm „Nunty”, znanej z filmików z szatni. Dość milusińsko odbieram także niespodziankę przygotowaną przez trenera Smalca z oddaniem fotela podczas konferencji prasowej trenerów swoim współpracownikom. To dla zwykłych kibiców doskonała okazja do zobaczenia tych osób i uzmysłowienia sobie, jak bardzo wielu fachowców potrzeba do profesjonalnego wykonywania zawodu piłkarza. Wracając do moich dąsów. Uważam, że klub powinien wycisnąć z siebie cokolwiek. Takie beztroskie zlekceważenie tematu nie cementuje kibiców w życiu klubu, a poza grupą zapaleńców warto byłoby zachęcić kolejnych, którzy pozostaną przy klubie na kolejne lata i będą decydować o jego obliczu.

Nie podobała mi się też sprawa jednego gościa. Smak na Głównej popsuła wizyta „Krokodyla”, który przyglądał się wiktorii swojej dawnej zabawki. Widziałem fanów, którzy obecność Józefa Wojciechowskiego także zauważyli i wytknęli to prezesowi. W sumie nie do końca umiem odczytać ten gest w stosunku do starego włodarza. Prezesa Nitota nie było na trybunie VIP, więc nie miał kto JW zachęcać do czegokolwiek…  Inna rzecz, że nawet chęć zaproponowania mu miejsca na koszulkach, jest PR-owo słaba i wskazuje na desperację Polonii i brak szacunku do samego siebie. W końcu to on wespół z Ireneuszem Królem zabrali nam dekadę (tak, to już 10 lat bez Polonii w Ekstraklasie!). Wracając do braku prezesa, to ciekawi mnie, kto „zabawiał” włodarzy miejskich, u których właśnie w tym czasie należało mocniej lobbować za przyśpieszaniem procesu budowy stadionu. Jesteśmy coraz bliżej, a przez te 10 lat wymogi poszły w górę, a my nadal kibicujemy na stadionie, który nowszy się nie robi…

No, ale jesteśmy w I lidze. Trzymam gorąco kciuki za cały sztab szkoleniowy wraz z patronującym im dyrektorem sportowym Piotrem Kosiorowskim. Niech decyzje kadrowe, mimo swojej gorzkiej części, zaprowadzą nas na kolejny poziom, który będzie kolejnym krokiem do Ekstraklasy. Niech poszukiwania nowych wojowników przyniosą kolejne fajne osoby i wzmocnienia. Niech nasz „kopciuszek” pokaże krezusom, że w piłce kasa nie jest najważniejsza, a my na zmodernizowanym obiekcie znów będziemy cieszyć się z polskiego futbolu na najwyższym poziomie. Gregowi życzę wytrwałości, dystansu i… standardowo… więcej realizmu i otwartości. Wszyscy gramy do jednej bramki i czasem 500 zł nie jest warte zniszczeń i kwasów, które zostają na lata. Jesteśmy za blisko celu, żeby przez takie głupoty robić sobie pod górę!

Dodatkowo wspomnę o tym, co mnie ubodło z redakcyjnej strony. Słabe jest nadal dla mnie to, że niektórzy piłkarze po meczu nie są w stanie wyrzucić 3-4 zdań dla kibiców przez ludzi piszących o nich przez 10 lat. Byliśmy przy klubie, gdy inni się odwrócili. To trochę świadczy tylko o Was… Balonik ochronny jest świetny, ale w lidze „szóstek”…

Ps. Jako powracający pismak zesłany ograniczeniami na trybuny, bardzo doceniam każde miłe słowo usłyszane sobotniego wieczoru. Roczna rozłąka z K6 była trudna, ale jednak tymi gestami potwierdzacie, że czasem warto wysłuchać od żony tej zasłużonej wiązanki dotyczącej priorytetów! Pozdrawiam juniorów spod burgerowego food trucka!