Widmo śmierci blisko. Kibice mogą temu zaradzić?

Tekst miałem opublikować w piątek, ale zwyczajnie nie wyrobiłem się. Po kilku przeróbkach dostaniecie moje smęcenie. Wszyscy wiemy, że ostatnio było w Polonii dość spokojnie. Marazm i słabe wyniki zespołu przyjmowaliśmy już raczej na zimno.

Spokojną dotąd wodę zmąciła informacja o odejściu prezesa Piotra Kaluby, a następnie delegowanie na jego miejsce Anny Wyganowskiej-Krzynówek. W tym momencie wszystko wskazywało na to, że na tym emocje się skończą. Okazało się jednak inaczej… We środę po południu do internetu wprowadzono informację o „zawieszeniu prac nad modernizacją kompleksu sportowego zlokalizowanego przy ul. Konwiktorskiej 6”. O ile zmianę władzy można przyrównać do kaczki puszczanej na jeziorze, to sprawa stadionowa była detonacją torpedy. Spokojnych i powściągliwych ostatnio w komentarzach polonistów z głębokiego snu obudzono dość drastycznie.

Środowisko zareagowało atakując Spółkę, Kalubę, miejskich rajców. Dziennikarze sportowi reagowali różnie:

Warszawa na razie zawiesiła pracę nad 400-milionowym kompleksem sportowym dla Polonii, ponieważ zorientowała się, że klub jest w długach, nie reguluje należności za obecny obiekt i ogólnie jest tam totalny bałagan.

— Krzysztof Stanowski (@K_Stanowski) October 23, 2019

To dobra decyzja ratusza. Byłoby dobrze, gdyby wstrząsnęła ona władzami Polonii, czyli jej akcjonariuszami. Obecna sytuacja zmierza do tego, że trzeba będzie gasić przy Konwiktorskiej światło.

— Piotr Wesołowicz (@pete_wesolowicz) October 23, 2019

O ile reakcja Krzysztofa Stanowskiego nie dziwi. Legioniście prowadzącemu swój własny klub od dawna nie przechodzi przez myśl, że kibice „Czarnych Koszul” również bardzo chcą też w godziwych warunkach oglądać spotkania swojej drużyny. Z kolei Piotr Wesołowicz dostrzega minimalną szansę na wstrząśnięcie władzami Polonii i powrót na właściwy kurs.

A jak to wygląda od naszej perspektywy. Szczerze wiadomość zaskoczyła nawet naszych przedstawicieli w konkursie stadionowym. Mariusz Czaja nie dowierzał w taki obrót sprawy. Swojego zaskoczenia decyzją rajców miejskich nie krył Łukasz Tusiński, który w komentarzach na DS odniósł się zmartwiony do komentarza jednego z fanów Polonii, który zauważył: –  A co ma piłkarska spółka do budowy Młodzieżowego Centrum Sportu? Dlatego, że zarząd odrębnej spółki jest nieporadny to np młodzież z MKS nadal ma grać na klepisku? A koszykarki na salce do WFu? Po prostu pretekst do ponownego ujebania projektu budowy nowych obiektów na Konwiktorskiej.

Działanie Miasta zaskakuje, gdyż konsultowano decyzje z całym środowiskiem. Po tym jak początkowo, po ujawnieniu fiaska negocjacji Jerzego Engela, plan magistratu zakładał budowę stadionu, którego charakterystycznym elementem miał być powyższy tor lekkoatletyczny pod trybuną „Kamienną”. Wtedy wartość inwestycji oceniono uwzględniając koszt projektowania, na 57,5 mln zł. Po oburzeniu środowiska Miasto wraz z kibicami i działaczami zaczęło szukać wspólnego rozwiązania.

Efektem był konkurs ogłoszony przez Biuro Architektury. Wcześniej Miasto określiło, że wyda prawie 160 mln zł na przebudowę stadionu przy Konwiktorskiej. Pomieści 15,5 tys. widzów. (…) Pod stadionem znajdą się parkingi podziemne, a przy nim zaplanowano powstanie dwóch obiektów kubaturowych. Jeden pomieści halę sportową dla ok. 2,5 tys. widzów, a drugi uzupełni infrastrukturę sportową Polonii. Przetarg na koncepcję nowych obiektów sportowych ma zostać ogłoszony jeszcze w październiku. Zwycięzca otrzyma zaproszenie do przygotowania kompletnej dokumentacji, by prace budowlane mogły ruszyć w 2020 roku. Według założeń miasta prace potrwają 3 lata [za stadiony.net].

W listopadzie 2018 r. dowiedzieliśmy, że koszt 160 mln zł będzie dotyczył stadionu. Cały kompleks, który miał pojawić się przy K6 kosztować miał więcej. I tu z pomocą przychodzi dokumentacja z portalu Stadiony.net [link]: Całą inwestycja powinna kosztować ok. 400 mln zł, z czego 150 mln zł szacowane jest na centralną arenę Polonii. Na 6 hektarach trzeba zaprojektować zupełnie nowy stadion piłkarski, halę sportową i centrum wsparcia sportu. Do tego ciągi komunikacyjne i nie mniej niż 775 miejsc parkingowych pod ziemią.

Konkurs na stadion wygrał potentat w budowie stołecznych stadionów. Konkurencja była duża i zacięta. Ostatecznie nagrodzono pięć prac, a wygrali – jak zwykle – JSK Architekci. Firma oczekuje teraz 11,6 mln zł za wykonanie projektu, na podstawie którego ma być budowany stadion [za stadiony.net]. Projekt prezentował się następująco:

Warto w tym momencie podkreślić, że JSK projektowało kompleks pod Centrum Szkolenia Młodzieży, które jak czytamy w archiwum „Wprost” nie miało być tylko zapleczem dla piłkarzy: – Nowy stadion ma być nie tylko miejscem do rozgrywania meczów piłkarskich. Da także możliwość rozwoju innych sekcji. Ma powstać hala sportowa, parking dla mieszkańców Nowego Miasta, ale przede wszystkim – nowoczesny ośrodek sportowy dedykowany szkoleniu warszawskiej młodzieży! [za Wprost]

Po wyłonieniu zwycięzcy miało być już z górki. – W maju rozstrzygnęliśmy konkurs na zagospodarowanie Polonii. Z końcem września, po dokładnym ustaleniu kosztorysu, zaprosiliśmy zwycięskich architektów do negocjacji umowy projektowej – mówiła Renata Kaznowska, zastępca prezydenta m.st. Warszawy.

Niestety ostatnio Miasto zaszachowało wszystkich. Ośrodek, który miał służyć wszystkim sekcjom został zamrożony. Przyczyniło się do tego sporo. Skala nacisków i negatywnych komentarzy była spora. Sam prowadziłem ostatnio dość jałową rozmowę z dziennikarzem jakiegoś pisemka zajmującego się transportem, który na szczęście wyciągał argument do obalenia:

Warszawa nie ma pieniędzy na bezpieczną ulicę Sokratesa. Na co ma? Na projektowanie stadionu dla Polonii, na którą chodzi 200 osób. Trwa negocjowanie umowy projektowej. Budowa za 400 mln ma ruszyć za dwa lata, nie ma na liście ciętych inwestycji…https://t.co/0coztmoNSj

— Jakub Madrjas (@JMadrjas) October 21, 2019

150 mln zł z budżetu miasta to nie są „sprawy Polonii” tylko moje pieniądze

— Jakub Madrjas (@JMadrjas) October 21, 2019

Sprawa tragedii na Bielanach mimo wszystko jest dla mnie problemem ludzkim, a niekoniecznie infrastrukturalnym. Jeśli ktoś zdecydowanie za mocno przegnie z prędkością to pieszego nie uchroni wąska droga, sygnalizacja świetlna ani pasy. Niestety. Bolesne, ale prawdziwe. Wracając na właściwe tory rozważań uważam, że problem widzę inny. Miasto oparło się na frekwencji, której szczyt nastąpił na mecz z Ruchem Wysokie Mazowieckie, które było protestem środowiska przeciwko działaniom Spółki. Za ten protest dostaliśmy wszyscy po twarzy i na pewno w tym miejscu nie powiem, że słusznie…

***

Tu rodzi się pytanie: jak traktować ultimatum Miasta? Przekorni uważają, że to ostateczna próba wykończenia Polonii przez rajców. Przekornie wraca do mnie rozmowa z Sylwestrem Szymczakiem, radomskim dziennikarzem „Echa Dnia”, z którym rozmawiałem o podejściu władz Radomia do Radomiaka i Broni. Dodatkowo wrócił jak bumerang tekst wstępniaka z książki Andrzeja Gowarzewskiego o Polonii, Warszawiance i Gwardii: Połączenie w jednym tomie dziejów trzech, na pozór tak różnych, warszawskich klubów nie powinno dziwić. Nie mam najmniejszej wątpliwości, że ten „tercet” tak właśnie musiał być przedstawiony, bo jedno wynika tu z drugiego, a wątki wspólnych dziejów przenikały się i splatały z losami setek postaci przez całe dziesięciolecia. Polonia, najstarszy klub stolicy, dała życie Warszawiance po pierwszej, a Gwardii po drugiej wojnie, choć wielu nie chce tego widzieć. Po tym jak Warszawianka zniknęła z futbolowej mapy Polski w latach ’70, a Gwardia umarła niecałe 2 lata temu, kostucha powoli zagląda do naszych drzwi… Na szukanie analogii nie będę się silił. Wiem jedno znów przy K6 zaczyna robić się groźnie. Trudno jednoznacznie określić stanowisko Miasta. Czy wierzyć w teorie spiskowe?

W kwestii winowajcy tego stanu rzeczy i mało satysfakcjonującego podejścia Miasta radziłbym szukać głębiej. Polonię gubi jej własne „EGO”. Nasz mit dotyczący wielkości klubu umiera jak Titanic, który kilka godzin wcześniej uderzył o górę lodową. Po sukcesie, który osiągnęliśmy na przełomie wieków wszystko powinno potoczyć się inaczej. Silna Polonia powinna powoli odzyskiwać swoją pozycję wśród Warszawiaków i zdobywać świeżych kibiców wśród ludności napływowej. Niestety zwady, swary i wszelkiego rodzaju małe konflikty zaprowadziły nas do upadków. A tych było sporo, a co za tym idzie – szans na odpływ fanów także… Klub prawie przeniósł się do Katowic, a potem zaorany przez Ireneusza Króla spadł na peryferia piłkarskie Mazowsza. Nie wykorzystaliśmy szansy na katharsis za czasów Piotra Dziewickiego, a potem wplątaliśmy się w działania nie do końca przemyślanego zarządzania Engela, który niestety po pierwszych śladach kryzysu chwilowo dał nam pozytywnych emocji związanych z awansem na najniższy poziom centralny, a potem w pośpiechu uciekał po spadku do III ligi. Próby reorganizacji podejmowane przez jego następców spaliły na panewce, a obraz trybun niestety osiągnął swój punkt krytyczny w momencie tegorocznego meczu z Ruchem Wysokie Mazowieckie. Za każdym razem przeważa brak kompromisu i umiejętności słuchania…

Nie lepiej sprawy wyglądały również w sobotę. Niestety weekendowa premiera „nowego rozdania” pozostawia spory niesmak. Przed meczem z Concordią Elbląg (1:3) pani prezes nagrała dla telewizji klubowej rozmowę [trochę poniekąd czuję się rozczarowany, bo mnie prosiła o czas na zapoznanie się ze sprawami, a po kilkudziesięciu godzinach stanęła przed kamerą ze swoim exposé], w której chyba chciała pokazać, że jest w stanie, mimo trudów, jakoś poprawić nasz byt. Wyszło jakoś tak bezjajecznie. Nie porywało, ani nie przekonało. Pozytywnego podejścia i optymizmu nowej szefowej odmówić nie można. Brakowało mi jednak jakichś argumentów, które mogłyby przekonać do pójścia z nią razem w bój o Polonię. Przy impasie, który nastąpił w relacjach na K6 takie podejście można odebrać za naiwne. Spółka patrzyła na kibiców, a Ci na Spółkę, a w skarbcu były pustki. Efekt? Dwukrotny mistrz Polski po meczu z Concordią zajmuje przedostatnie miejsce w tabeli III ligi, a zarząd po ostrej wymianie zdań z oburzonymi trybunami ratuje się odgrodzeniem od tych drugich kordonem policji. Po takim wydarzeniu będzie cholernie trudno o poprawę. Gdy wydawało się, że gorzej być nie może noc staje się coraz bardziej czarna…

***

Próba podniesienia środowiska jest trudna. Zdaję sobie sprawę. Liczne zawody i obrażanie się o różne rzeczy skutecznie odciągają ludzi od działania. Zaczynaliśmy od projektu socios, który dość szybko został zgaszony. Wrócił gdy przyszła potrzeba reorganizacji, ale było za późno. Kibice nie chcieli dokładać się do sprawy, która dawała utrzymanie statusu quo. Każdy fan marzy o emocjach, pikniki liczą na awanse, których na Polonii nie widzieliśmy od 3 lat.

Niestety jesteśmy biedni. Bez stadionu, drużyny, sponsorów, perspektyw i szans. Ostatnim co nam pozostało to kibice, których w przeciwieństwie do nas nie miała Gwardia. Tylko na ich działaniu będzie możliwe podniesienie tego na nowo. Pytanie czy uda się? Apel o przemyślenie spraw pozostawiam fanom. Ich potencjał jest niesamowity. Wśród nas są ludzie znający się na rzeczy. Jeśli pomogą, to jeszcze jakaś szansa na przetrwanie istnieje. Wkrótce sprawy Stowarzyszenia powinny wrócić na właściwe tory. Wtedy dla wszystkich zawiedzionych i krytykujących otwierają się nowe szanse na wykazanie się. Na zakończenie sparafrazuję słowa Witolda Urbanowicza – „nie błagajmy o wielką Polonią, walczmy o nią razem”!