Hobbit czyli tam i z powrotem

W tytule jest hobbit, ale tekst będzie o jego koledze Gollumie. Czyli małe porównanie z naszym Prezesem. 

Prezes Władysław Jerzy Engel, podobnie jak jego literacki pierwowzór Smeagol, znalazł kilka lat temu swój przeklęty pierścień. Powieściowy Silmarill tym razem przybrał formę mitycznego stadionu usytuowanego na koronie warszawskiej skarpy, a właściwie kilka pięter nad nią. Otoczonego zwartą zabudową biurową sięgającą chmur i podpiwniczonego halą koszykarską, kortami, boiskami treningowymi, garażami i wszystkim, co tylko może przyjść do głowy prostemu trenerowi piłki nożnej. Podobnie do nieszczęśliwego posiadacza pierścienia, Engel zaszył się w swoim gabinecie i syczy na każdego, kto zdaje mu się stanowić zagrożenie dla skarbu. A takich jest mnóstwo: wszyscy, którym nie podoba się piękna i skuteczna gra engelowej drużyny; sędziowie; trenerzy innych klubów; kibice za to, że przychodzą i zawracają głowę; kibice za to, że nie przychodzą; media; każdy, kto chciałby zobaczyć plany mitycznej inwestycji lub choćby poznać nazwę potencjalnego inwestora; każdy, komu nie podoba się sposób, w jaki Delfin udaje, że nie ma go w klubie; urzędnicy żądający dokumentów; władze wskazujące, że Prezes mija się z prawdą. Jeśli kogoś nie wymieniłem, nie było to złośliwe. Przepraszam takie osoby.

Wszyscy znamy historię miłego chłopca Smeagola, który po znalezieniu kosztowności stał się chciwym i podejrzliwym stworem, a w konsekwencji utknął w swoim świecie, dla świata realnego będąc niebezpiecznym potworem znanym jako Gollum. Tą samą drogą zdąża Prezes. Dookoła sami wrogowie, a każdy tylko łypie chciwie na prezesowy skarb. Jeśli ktoś nawet nie łypie dla siebie, to na pewno chce chociaż Prezesowi zabrać zabawkę.

Takie życie w oblężonej twierdzy musiało się odbić na zdrowiu. Jak bardzo się odbiło, widać po ostatnim wpisie Prezesa na blogu, w którym uznał, że winnym porażki z Puszczą nie jest Delfin, który zdjął w przerwie najlepszego piłkarza, tylko bogu ducha winny sędzia i zawodnik Puszczy, który miał czelność przewrócić się mimo dość solidnej postury. Na dowód klub wrzucił wideo, z którego ponad wszelką wątpliwość wynika, że karny został podyktowany prawidłowo.

Istnieje ogromne podobieństwo między stadionem i meczem z Puszczą. Obie sprawy przegrywamy na własne życzenie po niewymuszonych błędach i w obu przypadkach winni są wszyscy dookoła.

Smeagol sam zmienił się w Golluma. Wraz z Prezesem zmienia się nasz ukochany klub. Gollum skończył w samotności, jako istota skrajnie nieszczęśliwa i pomieszkująca ponure podziemia. Jak tak dalej pójdzie, Prezes pójdzie szukać innych skarbów, nasza kochana Polonia zostanie z garstką kibiców na stadionie, który od tych podziemi niewiele odbiega.

Tam i z powrotem. Z trzeciej ligi do drugiej i… pozostanie nam znów trzecia liga, zmarnowana ogromna energia i zagadka zadana przez Golluma:

Nie można tego zobaczyć ani dotknąć palcami,
Nie można wyczuć węchem ani usłyszeć uszami,
Jest pod górami, jest pod gwiazdami,
Pustej jaskini nie omija,
Po nas zostanie, było przed nami,
Życie gasi, a śmiech zabija.

Polonia nigdy nie zginie! Pamiętajmy, że Gollum stracił swój przeklęty skarb i odszedł w niesławną pamięć.