Polonia mistrz!

Dziś rozgrywaliśmy ostatni mecz sezonu na wyjeździe, dość szczególny, bo miał nam, przy odpowiednim układzie innych spotkań, zapewnić wygranie naszej ligi. Powiedzmy od razu – my wygraliśmy, Legia przegrała, Sokół z Lechia zremisowały, czyli, jak się to ładnie mówi – pozamiatane!

Wyszliśmy w składzie: Tobjasz – Szabat, Choroś, Augustyniak, Wojdyga – Marczak, Nakrosius, Wierzbowski (46‘ Kluska Ż), Bochenek, Zapaśnik (80’ Małek Ż) – Pieczara Ż (90’ Stasz Ż).

Mecz od pierwszych minut był wyrównany, co jest dosyć charakterystyczne dla naszej gry na wiosnę.Pogoń, żegnając się przed własna publicznością z III ligą, chciała się pokazać z jak najlepszej strony i meczu nie przegrać. Dodajmy, że w drużynie z Grodziska występuje sporo graczy mających polonijna przeszłość, jak choćby Brudnicki, Jaroń, Krajewski czy Sołtys. Nasi oczywiście mieli przewagę, ale nie była ona miażdżąca. Tymczasem pasjonowaliśmy się informacjami napływającymi z Ząbek, gdzie Ursus dosyć szybko zaczął demolować Legię.

W sumie na bramkę w Grodzisku też przesadnie długo nie czekaliśmy, bo do 24 minuty. Marcin Bochenek, zdecydowany lider naszej drużyny w dniu dzisiejszym, wywalczył piłkę na środku boiska, ostro z nią ruszył do przodu, podał do Mariusza Marczaka, ten szybko piłkę przedłużył do wbiegającego w pole karne między dwóch obrońców Bochna, a ten bardzo precyzyjnie umieścił piłkę w siatce. I właśnie w tym momencie, przy wynikach na innych arenach, byliśmy już mistrzem ligi! Ale jak napisałem wcześniej, Pogoń nie chciała się łatwo poddać i przeprowadziła jeszcze w tej części gry kilka groźnych akcji. Swoich szans szukali Sołtys, Jaroń i Cesarek. Zwłaszcza ten ostatni był dziś bardzo aktywny. Do przerwy już nic nie wpadło, natomiast na innych boiskach wszystko było tak jak trzeba.

Na drugą połowę nie wyszedł Wierzba, zastąpiony przez Marcina Kluskę. Nasi zaatakowali i mieli kilka świetnych sytuacji. Niestety zaangażowany w grę Manolo w dwóch kolejnych zamiast strzelać usiłował podawać partnerom i bramka nie padała. Jest takie przysłowie, że niewykorzystane sytuacje się mszczą i mało brakowało abyśmy sobie o tym przypomnieli po drugiej z wymienionych sytuacji. Pogoń wyszła z szybka kontrą, oddała mocny strzał i część widowni wzniosła ręce w geście triumfu, przedwcześnie, bostrzał był w boczna siatkę. Ale to było poważne ostrzeżenie. Chwile później, po faulu Piotrka Augustyniaka, za który zobaczył żółta kartkę, gospodarze mieli wolnego. Potężna bomba i przed golem uratował nas słupek. Później gra się nieco zaostrzyła, a najczęściej faulowany był Bochen. Po kolejnym faulu na nim doszło nawet do przepychanki na boisku, a jej wynikiem były żółte kartki dla zawodników obu drużyn – u nas dla Kluski.

W 81 minucie stało się. W podobny sposób jak my na 1:0, Pogoń doprowadziła do wyrównania.

Radość miejscowych i spora złość naszych, dość licznie zgromadzonych, sympatyków. Uczciwie, to powiedziałem kolegom, że spokojnie – zostało około 10 minut i to z pewnością wystarczy żeby coś jeszcze ustrzelić, wszak 2:1 to nasz „ukochany” wynik. Nasi chłopcy tym razem mnie nie zawiedli i mocno i zdecydowanie ruszyli do ataku. Owocem jednego z nich był rzut rożny, a wtedy… wiadomo. Manolo na pierwszy słupek, tam ktoś przedłużył na drugi słupek, a tam czyhał Grzesio Wojdyga i pewnie skierował piłkę do siatki. 88 minuta, długo nie trzeba było się martwić. Od 90 minuty było już mało gry, a dużo kartek. Sygnał dał Krystian Pieczara, łapiąc wybitnie tendencyjnie kartkę za wykop piłki w bok po gwizdku. W ten sposób Pieczi „wykartkował się” na mecz z Legia, ale za to z pewnością będzie w grze w barażach. Chyba o to mu chodziło. Natomiast Kluska i wprowadzony kilkanaście sekund wcześniej Mateusz Małek chyba o tym nie myśleli, a kartki i tak złapali. Sędzia gwizdnął po około 3 doliczonych minutach i mogliśmy spokojnie się cieszyć wynikiem.

Co powiedzieć o naszej grze? Najlepiej skomentował to chyba Piotr Kubiaczyk mówiąc, że nasz system nie przewiduje innych rozwiązań jak wygrana jedna bramką. A chyba wszyscy się zgodzimy, że lepiej wygrać wszystkie mecze różnicą jednej bramki, Niż wygrywać je różnica kilku goli, jednak z przegrana w co trzecim meczu.

Pooceniajmy. Zaczynając od sędziowania. Mecz był łatwy do sędziowania, ponieważ w grze nie było brutalności i sędzia nie musiał ( z wyłączeniem tej samej końcówki) zbyt często używać gwizdka. Trzeba przyznać, że się nie mylił i dobrze wykonał swoja pracę.

A piłkarze?

Tobi w pierwszej połowie, przy nieprzyjemnym deszczu i mocno zawiewającym wietrze nie miał łatwej pracy. Ale trudno mieć do niego jakieś zastrzeżenia, przy bramce bezradny.

Obrońcy. Moim zdaniem nieźle. Dobrzy skrzydłowi, środkowi przyzwoicie.

Defensywni pomocnicy to był dziś mocny punkt, zwłaszcza Bochen, absolutnie gracz nr 1 dzisiejszego meczu. Jakże się cieszę, że Bochen, po lekkiej zadyszce kilka kolejek temu, teraz gra jak w swoich najlepszych momentach z jesieni. Brawo.
Manolo – i wszystko jasne. Ten człowiek ma patent na asysty! To jest niesamowite. Zapas zdecydowanie lepszy niż w ostatnim meczu. Kluska odrobinę słabszy, ale na poziomie. Wierzba chyba bledszy niż nas zdążył już przyzwyczaić. Może zaczyna brakować mu sił?

Krystian to też wiadomo, walka, walka, walka. Dziś nie strzelił, okazję miał chyba tylko jedną, jednak trudno sobie wyobrazić nasz atak bez niego. Mały i Michał Stasz grali zbyt krótko, żeby zdecydowanie się czymś wykazać.

I tym sposobem ostatni mecz, na naszym stadionie, będzie meczem bez decydującego znaczenia. Jasne, zrobimy wszystko żeby wygrać, przecież to będą nasze derby! Piłkarze zapowiadają grę o 3 punkty, trener też. Być może jadąc „na luzie”, bez nerwów o wynik, będziemy świadkami dobrej, ofensywnej gry, która ucieszy nasze oczy i serca? Oby. Chociaż… ten mecz może mieć kolosalne znaczenie. Jeśli pokonamy Legię, a następnie odpadniemy w barażu, to wtedy istnieje duża możliwość, że rezerwy Legii polecą do IV ligi. Ale jestem przekonany, że bardziej zależy nam na awansie niż upokorzeniu naszych rywali.