Manolo Coutinho i wątła wiara w sukces

– Uff! – taka była moja pierwsza myśl po końcowym gwizdku sędziego. – Nasi wygrali. W sobotę blisko było blamażu, którym mógł się okazać remis z czerwoną latarnią naszej ligi. Udało się! Kończymy zwycięscy. 

Konfrontacja z Nerem cieszy jednak tylko ze względu na pełną pulę, która długo pozostawała w sferze naszych marzeń. Piłka za nic nie chciała trafić do bramki strzeżonej przez Michała Chachułę. Bramkarz Neru dość przytomnie radził sobie z próbami strzeleckimi naszych zawodników.

Sposób na byłego Widzewiaka znalazł dopiero Mariusz Marczak, który wreszcie zrobił użytek ze swojej lewej nogi. Przy „Manolo” zatrzymam się na chwilę.

Marczak jest dobrym piłkarzem – nie mam tu żadnych złudzeń. To gość, który spokojnie poradziłby sobie na wyższych poziomach rozgrywkowych. Ten sezon nie idzie po jego myśli. Gra inaczej niż w Broni Radom. U nas musi, a w zasadzie powinien, pracować również w defensywie. Po kilku meczach obserwacji zacząłem mieć wrażenie, że jakby go wysmarować pastą do butów i pozwolić zapuścić trochę włosów, to niektórym mógłby się wydać znajomy…

No dobra, nie męczcie się. „Manolo” – to taki nasz III ligowy Bruno Coutinho. Brazylijczyk miał potencjał do stania się bardzo dobrym piłkarzem, ale przez przestoje nie dawał zespołowi tyle ile powinien.

Obaj panowie dysponują fajnym uderzeniem, niezłą techniką użytkową i… totalnie, skandalicznie irytującym „dreptaniem” w trakcie meczów. Patrząc na Marczaka mam wrażenie, że szybkość odzyskuje gdy jest pewien, że akcja, w której weźmie udział da mu szansę na ucieszenie zgromadzonej na stadionie gawiedzi…

Gdy obserwowałem naszego pomocnika, podczas meczów Polonii z Bronią miałem wrażenie, że biegał więcej. Teraz te mecze są bardziej „dreptane”, ale może tak to ma wyglądać.

Kończąc temat „Manolo”, to cieszy mnie fakt, że w przeciwieństwie do Bruno nie ma w Polonii swojego „dr Albana” (Edgar Çani – przyp. DS). Doskonale pamiętamy co takie połączenie spowodowało i na pewno nie chcielibyśmy powtórki.

Wracając do meczu, to ciężko mi szukać pozytywów. Cieszy fakt, że trener Igor Gołaszewski postawił na Mateusza Małka, a nie Marcina Kluskę. „Mały” walczył i przekonał mnie, że problemów z płucami nie ma. Można go spokojnie wystawiać na dłużej niż kwadrans. Mam nadzieję, że podobnie niedługo na boisku zacznie gościć Mariusz Wierzbowski.

Bardzo podobało mi się rozwiązanie, na które przeszliśmy w końcówce. Ustawienie 1-3-5-2 przypominało mi czasy rządów Jerzego Engela i Dariusza Wdowczyka. Blok defensywny mimo „straty” jednego obrońcy radził sobie wyśmienicie. Daniel Choroś, Piotr Augustyniak i Donatas Nakrošius nie dawali szans rywalom, a grający na skrzydłach Bazyli Kokot i Grzegorz Wojdyga sprawiali więcej kłopotów przeciwnikom niż wtedy gdy stanowili widoczną część czteroosobowego bloku polonijnej defensywy. Oczywiście na „ohy i achy” nie ma co liczyć. Brakowało znów celnych podań do napastników, którzy nie za bardzo mieli szansę popisać się swoimi sytuacjami.

Sporo w drużynie jest chaosu. Brakuje schematów, brakuje gry pressingiem, jest tylko średnio funkcjonująca „laga na Kosmala”, która nie jest remedium na nasze problemy. Zespół w moim odczuciu ma na razie spore problemy w przekonaniu kogokolwiek, że idzie to w dobrą stronę.

Wygrana w Poddębicach, w momencie gdy czołówka gra dla nas, cieszy. Niestety styl, a właściwie jego brak, nie może nastrajać pozytywnie. Męczenie się z ostatnim zespołem tabeli powinno dać sztabowi do myślenia. Coś trzeba naprawić, bo Świt nie będzie tak życzliwy jak piłkarze Neru. W Nowym Dworze Mazowieckim z III ligą pożegnać się nie chcą. Mecz z Polonią potraktują serio i na pewno przystąpią do niego z podobnym zaangażowaniem jak Ursus.

Przed nami teraz ciężki czas. Mecz z sąsiadami z tabeli musi być zagrany ze 120% zaangażowaniem, bo o utrzymanie nie będzie łatwo. Pamiętajmy o niedzielnym meczu i piątkowym spotkaniu. Polonia to my!