Dno coraz bliżej

Na dzisiejszy mecz szedłem z dużymi oczekiwaniami. Wreszcie remis z Pelikanem na wyjeździe mógł nastrajać umiarkowanym optymizmem. Za przeciwnika mieliśmy sąsiada w ligowej tabeli, u którego prym wiodą rzekome „odrzuty” z naszej drużyny. Rzeczywistość była jednak zupełnie inna. 

Wyszliśmy w zestawieniu: Przemysław Kazimierczak, Adam Grzybowski, Grzegorz Wojdyga, Donatas Nakrošius, Kamil Tomas, Grzegorz Arłukowicz, Piotr Augustyniak, Jan Dźwigała, Krystian Pieczara, Michał Zapaśnik i Konrad Cichowski. Na zmianach pojawili się jeszcze Andrzej Krajewski, Michał Gwiazda, Bartosz Niksiński i Przemysław Płacheta. Czyli wszyscy, którzy coś w naszej drużynie znaczą. Niestety w konfrontacji z Pogonią Grodzisk Mazowiecki, z Matim Glińskim, Sebą Olczakiem, Mateuszem Sołtysem, czy wreszcie Maciejem Tatajem, okazało się, że znaczą niewiele.

Goście praktycznie od samego początku mieli inicjatywę i stwarzali groźne sytuacje. W 7 minucie Przemek Kazimierczak w sobie tylko wiadomy sposób wybronił loba pod poprzeczkę. Napór gości trwał mniej więcej kwadrans, po czym gra się optycznie wyrównała. Nie zmienia to faktu, że goście grali znakomicie ustawieni na boisku, ze szczelną obroną i natychmiastowym pressingiem na naszej połowie. Powodowało to ciągłe szybkie straty przy jednoczesnym braku klarownych sytuacji pod bramką gości. „Mara” i Tataj siali popłoch w naszych szeregach, zwłaszcza każda akcja tego drugiego groziła utratą gola. Natomiast bramkarz gości chyba po raz pierwszy musiał interweniować dopiero w 37 minucie po niezbyt trudnym uderzeniu Zapaśnika. Chwilę później goście zrewanżowali się za tą zuchwałość. Gracz Pogoni, Łukasz Sierociński, ośmieszył na naszej prawej stronie „Grzybka”, Litwin nie zdążył na pomoc i Przemek musiał sięgać po piłkę do siatki, bo szans na obronę nie miał żadnych.

W II połowie za Piotrka pojawił się od początku Michał Gwiazda i niestety była to zmiana na gorsze. Nie chcę się nad Michałem pastwić, choć mięty już od dłuższego czasu do niego nie czuję, ale dziś dokonywał na boisku zaiste dziwnych wyczynów. Pogoń miała więc permanentną przewagę, a my mogliśmy podziwiać dobre rzemiosło Przemka w bramce. Roboty miał pełne ręce i ze swojego zadania wywiązywał się dobrze. Do 57 minuty, kiedy wpadło, tyle, że sędzia dopatrzył się faulu na naszym obrońcy. Niestety w 66 wszystko już było jak trzeba i Tataj zapisał sobie trafienie. Przemek znowu nic nie mógł w tej sytuacji zrobić. Wreszcie i my mieliśmy dobrą okazję jednak w 68 minucie Krystian Pieczara przestrzelił wysoko nad poprzeczką z naprawdę doskonałej pozycji. Nasze nieskładne akcje sprawiały, że co i rusz goście wychodzili z niebezpiecznymi kontrami, a nasi łapali kolejne żółte kartki za faule na zbyt szybkich dla nich przeciwnikach. I tak to trwało do końca meczu przedłużonego o 4 minuty. Bramkarz Pogoni już chyba dawno nie miał tak łatwego meczu.

Zwykle w takich sytuacjach szuka się winy u sędziego – dziś nie możemy tego zrobić, gdyż sędziowie się nie mylili, może dlatego, że nie musieli przy takiej różnicy siły tego robić. To miał być taki mój gorzki żarcik…

Podsumowując – wynik sprawiedliwy, a nawet można powiedzieć, że mogło być gorzej, choćby gdyby nasz bramkarz dopasował swoją grę do reszty kolegów. Ktoś mógłby powiedzieć, że nasi przeszli obok meczu, tymczasem odniosłem wrażenie, że oni chcieli, dużo z siebie dawali, tyle, że chyba umiejętności nie staje, niestety. Zapewnienia, że nasz skład ma potencjał do gry w szpicu ligi i tylko przegrana jesień sprawia, że tam nie jesteśmy wydają mi się mooooocno przesadzone. Nasz skład jest teraz znacznie słabszy, choćby o organizatorów gry w osobach dwóch panów L.! Siła w napadzie też nie powala. Do tego dochodzi mało skuteczna gra w obronie, niestety ze szczególnym uwzględnieniem Adama Grzybowskiego. Jego aktualna forma budzić może spory niepokój. Nawet gdybym za wszelka cenę chciał dziś o kimś cieplej napisać, to poza Przemkiem nie mam o kim. No, może niektórzy grali mniej źle od pozostałych. Nie wiem także czy za tę sytuację winić można trenera, gdyż przychodzi mi do głowy stare przysłowie , że z pustego i Salomon nie naleje. Nie ma pieniędzy – nie ma wysokiej jakości graczy, nie ma odpowiednich zawodników – nie ma oczekiwanych wyników. A pieniędzy , jak wiadomo, nie ma.

Dzisiaj, chyba pierwszy raz od kiedy dla Was pisuję, nie jestem w stanie wykrzesać z siebie nawet odrobiny optymizmu. Utrzymanie się w tym sezonie w lidze będę poczytywać za duży sukces naszej drużyny i tej prawdy nic nie zmieni. Każda z drużyn, z którymi walczymy jest od nas zwykle w lepszej sytuacji. Oni mają mniejsze, bądź większe wsparcie swoich władz lokalnych. Ot choćby stadion do własnej dyspozycji. My płacimy i musimy się za to bardzo nisko kłaniać, bo darowano nam stawki obowiązujące dla szastającego pieniędzmi na wszystkie strony człowieka w krokodylowych butach! Wobec tego na trening na normalnej płycie już nie starcza. Czyli nasi gracze tak naprawdę nie są wyćwiczeni w grze na własnej nawierzchni. A trening na wysłużonej „Saharze” może im wręcz w jakości gry przeszkadzać. I tym podobne, i tak dalej. Mogę się także domyślać (choćby po wywiadzie, którego udzielił nam Paweł Olczak), że z kolei każdy z przychodzących graczy oczekuje, grając dla takiej „marki”, jakichś specyficznych apanaży, gdy tymczasem w trakcie meczu Lecha z Błękitnymi mogliśmy usłyszeć, że żaden z graczy ze Stagardu nie otrzymuje więcej niż 3 tysiące złotych za miesiąc gry. Spójrzmy, ten Stargard gra w czubie wyższej od nas ligi! Oni za chwilę mogą być już w I lidze!

Jestem dziś przygnębiony, w związku z tym rozżalony. Mój klub wyraźnie nabiera wody i może pójść na dno. Może się Wam to nie do końca spodoba, ale ja czekam na jakieś wieści ze Spółki, bo tylko w jej szybkim działaniu można upatrywać jakichś zmian na lepsze.

Na razie to musimy zażarcie walczyć o obronienie się przed spadkiem na niższy poziom.